Za nami kolejny wyjazd na wakacje, gdzie prawie 150 osobowa grupa dzieci i młodzieży chorych na cukrzycę i ich rodzin wypoczywała, chociaż mam pewne wątpliwości czy taki wyjazd nazwać wypoczynkiem w znaczeniu jakie każdej postronnej osobie przychodzi do głowy.
Dlaczego tak myślę? Otóż czy zwykłe osoby wyjeżdżające na wakacje uczą się i szkolą na wielu frontach? Czy każda zabawa i gra ma na celu poprawę jakości radzenia sobie z chorobą? Na pewno nie. Jednak inaczej być nie może.
Po pierwsze to Turnus Rehabilitacyjny ma pewne zadania do wypełnienia oraz cele do osiągnięcia, a po wtóre od cukrzycy nie ma wakacji.
Nie jest też tak, że brakuje miejsca na tradycyjne leniuchowanie. Tylko mam wrażenie, że uczestnicy wakacyjnych wyjazdów, które są organizowane przez Towarzystwo Pomocy Dzieciom i Młodzieży z Cukrzycą wcale nie chcą leniuchować! Co zatem robią? Można poznać przebieg Turnusu zaglądając na dobrą stronę cukrzycy – www.mojacukrzyca.pl – Dźwirzyno – dzień po dniu
Jest także jeszcze coś co sprawia, że takie imprezy są niezbędne i jak żadne inne pozytywnie nie działają nawet na największego cukrzycowego outsidera. Aby zobrazować ten fakt nie będę przytaczał argumentów swoich tylko posłużę się refleksjami byłych uczestników takich Turnusów, którzy teraz prowadzą dorosłe i odpowiedzialne życie.
Bardzo zmieniłam swoje podejście na pozytywne – wspomina jedna z uczestniczek. Znajduje przyjemność w wyrównanych cukrach, w wyzwaniach związanych z cukrzycą, które udaje mi się pokonać. No ale nie zawsze tak było. I teraz właśnie dużo nad tym myślę. Jak działać, żeby ci młodzi jak najszybciej odkrywali te pozytywy?
Inna dodaje:
Zarówno jak jeździłam jako uczestnik, a także teraz cenie sobie to, że Towarzystwo stwarza z cukrzycy pewną nową jakość życia. To co uznawane jest za chorobę w tym naszym środowisku ukazywane jest jako źródło inspiracji oraz tworzy się poczucie przynależności do elitarnego grona ludzi, którzy chcą w życiu odnaleźć pasję, pomimo trudnych warunków.
Czasem ideały zderzają się u młodych ludzi ze zniechęceniem i buntem.
To jest walka! Ale jaka przyjemna i dająca poczucie satysfakcji.
