Cukrzyca, choć stała się chorobą cywilizacyjną, to w dalszym ciągu jest swego rodzaju tematem tabu. Większość ludzi sądzi, że prowadząc zdrowy styl życia, nie zachorują. Niektórzy uważają, że na cukrzycę choruje się genetycznie – „więc mnie to nie spotka, bo u mnie w rodzinie nikt nie choruje”- lub, że ktoś zachorował, bo spożywał zbyt wiele słodyczy.
Ten, kto choruje na cukrzycę, wie, że są to po prostu mity – które nijak mają się do naszej wcale niesłodkiej codzienności.
Komu choć raz zabrakło insuliny poza domem? Komu choć raz nie chciało się zmierzyć cukru w nocy? Komu choć raz przeszkadzało to, że wymiotuje podczas bardzo wysokiego cukru? Komu choć raz dokuczano z powodu niezrozumienia istoty choroby? Można zadawać więcej pytań. Ale po co?
Cukrzyca jest chorobą, która wpływa i zaburza wszystkie sfery życia: naukę, pracę relacje z innymi, postrzeganie siebie, życie codzienne.
Wiele osób dotkniętych cukrzycą ma kłopot z akceptacją choroby. Na co dzień, oprócz wahań cukru, towarzyszy im obniżony nastrój, lęk, czasem myśli w stylu: „dlaczego ja?” – a czasem nawet myśli samobójcze, gdyż codzienne zmagania z cukrzyca mogą przekraczać ich zasoby i możliwości samodzielnego radzenia.
Osoby dotknięte cukrzycą często potrzebują przejść żałobę po utraconym zdrowiu i dotychczasowym życiu. Potrzebują zaakceptować chorobę, nauczyć się ją obsługiwać i dobrze żyć. Mamy świadomość, jak trudne jest to wyzwanie, dlatego tak ważna jest pomoc specjalisty z zakresu zdrowia psychicznego.
Cukrzyca jest chorobą, która zaskakuje, nie mieści się w jasnych ramach i zasadach, dlatego tak ważna jest umiejętność psychicznego radzenia sobie z wieloma sytuacjami, których nie da się przewidzieć. Wszystko po to, aby zachować spokój oraz wewnętrzną równowagę.
Kiedy warto zgłosić się po pomoc? Najlepiej od razu, kiedy dowiedzieliśmy się o diagnozie, aby otrzymać wsparcie, niezbędne informacje oraz umiejętności do emocjonalnego poradzenia sobie. Do zgłoszenia się po pomoc dobry jest każdy inny moment np. gdy czujemy się przeciążeni chorobą, jej konsekwencjami, a każdy dzień wydaje nam się kolejnym dniem udręki.
Cukrzyca dotyka wszystkich członków rodziny, dlatego tak ważne jest, aby zarówno osoba chora oraz jej najbliżsi korzystali ze wsparcia psychologicznego.
Osoba z cukrzycą może otrzymać wparcie psychologiczne w zakresie zaburzeń lękowych (np. lęk przed hipoglikemią, fobia społeczna), depresji, zaburzeń odżywiania (np. anoreksja, bulimia), wszelkich problemów behawioralnych z prowadzeniem terapii cukrzycy, problemów emocjonalnych takich jak kryzys, chroniczny stres, brak akceptacji choroby.
Osoby bliskie, członkowie rodziny: nadmierny lęk o dziecko i jego przyszłość, brak akceptacji choroby dziecka, kryzys psychiczny, poczucie winy, chroniczny stres.
Na co dzień zmagamy się z tymi samymi wyzwaniami co Ty – i potrafimy wyobrazić sobie, jak to jest, gdy przez jakiś techniczny błąd, wstajesz rano z wysokim cukrem, ciałami ketonowymi, bólem brzucha i brakiem chęci na jakiekolwiek działanie. Rozumiemy, jak to jest, gdy czasem chcesz się poddać, bo Cię to przerasta – mamy podobne doświadczenie.
Magdalena Kuźnik
Zachorowałam na cukrzycę w wieku 6 lat. Na początku rodzice wstrzykiwali mi insulinę za pomocą jednorazowych strzykawek. W wieku 8 lat otrzymałam pompę insulinową, ale nie od razu ją zaakceptowałam. W podstawówce starałam się ukrywać cukrzycę i pompę przed rówieśnikami np. przebierając się w toalecie przed WF, a nie tak jak inni w szatni. Nie lubiłam też wizyt u diabetologa i nie chciałam rozmawiać ze swoją lekarką. Przełom rozpoczął się w gimnazjum, gdy zaczęłam otwarcie mówić o swojej chorobie – cukrzycy. Ku mojemu zaskoczeniu spotkałam się z troską i życzliwym zainteresowaniem ze strony kolegów i koleżanek.
W wieku 15 lat bardzo pomocny i ważny był też dla mnie pierwszy wyjazd na kolonie dla osób z cukrzycą organizowane przez Towarzystwo Pomocy Dzieciom i Młodzieży z Cukrzycą w Gliwicach. Poznanie innych ludzi w moim wieku z tą samą chorobą pozwoliło mi doświadczyć wsparcia, poczucia akceptacji i pozytywnej energii. Na różnych etapach życia cukrzyca wiąże się z różnymi trudnościami, dlatego sama niejednokrotnie korzystałam z pomocy innych psychologów/psychoterapeutów, żeby poradzić sobie z wyzwaniami codzienności.
Jak więc widzicie, nasze historie pewnie niewiele różnią się od tych Waszych. Problemy w związku z cukrzycą zwykle bywają bardzo podobne – a umiejętności poradzenia sobie z nimi, nie nabywamy z mlekiem matki. Musimy się ich nauczyć.
Napisz: biuro@mojacukrzyca.pl
